In de woelige jaren na de moord op Rathenau ontstaat er uit de wanorde een nieuwe stadscultuur in het bankroete Berlijn. Dit waren de "Goldene Jahren Zwanzig" waar het culturele leven floreerde voordat Hitler de macht zou grijpen in 1933.
Niet ordelijk en martiaal, zoals de oude keizer het zich had voorgesteld, maar juist wild en hedonistisch. Het was dansen op de vulkaan, iedereen wist dat de "gouden jaren" van Berlijn niet eeuwig konden blijven. Maar juist die wetenschap leek de Berlijners alleen maar aan te vuren voor zolang het nog kon duren.
We volgen Wolfgang Rothe, die de grootste filmcollectie van het Berlijn in de jaren twintig heeft. Hij zag Berlijn als een smeltkroes van allerlei culturen, bruisend en vol leven. Het waren geen jaren van echt goud, maar eerder vergulde jaren.
Sebastian Haffner heeft in zijn boek Geschichte eines Deutschen. Erinnerungen 1914-1933 minutieus beschreven hoe de sfeer in de stad was, hoe de ramp, dat het nazisme heette, aangevoeld had kunnen worden. Duitsers hadden ongelovig en geschokt gereageerd bij publicatie van het boek. Het gevoel "Wir haben es nicht gewüsst" heerste toen al.
In aflevering 10 gaan we terug naar het jaar 1929, naar Berlijn, een plek waar een gebrek aan orde was, een plek waar de Weimar-republik ongeliefd was, en de ecomische crisis uitbrak, een voorbode voor Hitlers opkomst.
Comments